goede voornemens…
Misschien herken je het wel. Je neemt je voor om dagelijks te gaan mediteren. Omdat het zo goed schijnt te zijn voor stressreductie, focus, een rustiger mens worden, enz.
Je start vol goede moed. Meditatiekussen aanschaffen. Een rustig plekje in huis inrichten. Een app gebruiken met gesproken meditaties om je te ondersteunen. Biepjes op je telefoon om een paar keer per dag even mindful naar binnen te keren. Dan maar overstappen op schrijfmeditatie, omdat dat net iets minder lastig is.
En dan stop je.
Om de een of andere reden is het zo moeilijk om door te zetten en van meditatie – in welke vorm dan ook – een dagelijkse praktijk te maken die voorrang krijgt op je nog eens lekker omdraaien in bed, meteen in actie schieten na je douche of eerst een koffie met krant.
Been there, done that.
We gain mastery by engaging in long-term practices.
There are no shortcuts.
Weerstand tegen persoonlijke praktijken
Persoonlijke praktijken (bv centering, schrijfmeditatie, adem) zijn belangrijke ingrediënten van het traject Peaceful Rebel. En natuurlijk probeer ik ze allemaal zelf eerst uit. Meestal houd ik het maar een tijdje vol. Ik wilde begrijpen hoe dat komt.
Eindelijk is me duidelijk geworden waarom je zo’n weerstand kunt voelen tegen een meditatieve praktijk: heftig gepieker, onrust in je lichaam, een haperende adem, het gevoel dat je het niet kan en nooit zal leren, afgeleid zijn door de minste prikkel in je omgeving.
Wat gebeurt er wanneer je mediteert?
Wanneer je bijvoorbeeld bewuster ademt, laag in je lichaam, trager en met de focus op de uitademing, dan begint je lichaam te ontspannen. Er komt meer ruimte van binnen, de spanningen worden zachter en je begint meer te voelen wat er van binnen leeft.
Je raakt meer gegrond in jezelf en hierdoor wordt het mechanisme van vertering in gang gezet. Niet alleen vertering van je eten, maar ook het verteren van onverteerde ervaringen die zich hebben vastgezet in je lichaam.
We zeggen bijvoorbeeld niet voor niets: “Die ruzie is op mijn maag blijven liggen”.
Thomas Hübl spreekt over de zelfhelende mechanismen en processen van ‘detoxen’ die geactiveerd worden.
Sensing the subtleties or our internal experience gives us a radical new stepping stone for mastery.
The key is attention.
de meditatiecrisis
De meeste mensen verdoven hun innerlijke rusteloosheid met druk bezig zijn, constant op sociale media zitten, voortdurend naar het nieuws kijken. Je doet dus van alles om de vertrouwde (!) staat van stress in stand te houden (ja, we vinden gestresseerd zijn heel normaal). Je zit in een vicieuze cirkel van stress gevangen.
Het bizarre is dat vanaf een zeker stressniveau, het ontspannen van je lichaam via een praktijk helemaal niet aangenaam is, maar juist pijnlijk en confronterend! Dan voel je pas hoe gespannen je eigenlijk bent.
Verscholen onder de dagelijkse “stress” die je voelt, zit een diepere laag van chronische stress waar je je niet van bewust bent.
De confrontatie met deze ‘backstage’ stress die je niet voelt, maar waar je wel de neveneffecten van draagt, is absoluut niet comfortabel.
In een meer open en ontspannen lichaam krijg je plots ook toegang tot allerlei emoties die je (niet bewust) weggestopt en onderdrukt hebt: verdriet, angst, kwaadheid.
Als het je – stapje voor stapje – toch lukt om je praktijk vol te houden, dan krijg je toegang tot plezier, vreugde en kan je echt aanwezig zijn. Dan help je je lichaam om geblokkeerde ervaringen te voelen, te detoxen en te integreren.
Lijden wordt bepaald door wat we wegduwen, negeren, ontkennen en onderdrukken.
Het principe van de diepvries
Thomas Hübl gebruikt de analogie van de diepvries. Levensmiddelen bevroren houden in de diepvries kost veel energie. Dat voel je elke maand in je portemonnee.
We bevriezen ervaringen, herinneringen, emoties in ons lichaam om ze niet te moeten voelen.
Deze ‘anesthesie’ kost een hoop energie!
In die bevroren delen zit een heleboel informatie en intelligentie geblokkeerd die dus niet beschikbaar is om voluit te leven, te creëren en een bijdrage te leveren.
Als je je lichaam toestaat om te verzachten en te smelten, dan heeft dat een paar grote voordelen.
- Je hoeft de energiefactuur niet meer te betalen. Met andere woorden: er is géén extra energie meer nodig om de dingen bevroren en op afstand te houden.
- Daar bovenop is de verstarde energie nu opnieuw vloeibaar en beschikbaar als levensenergie.
Je bent meer gegrond in jezelf en bewuster van wat er allemaal ‘backstage’ geblokkeerd zat. Of met andere woorden: je toneel wordt groter.
Door beetje bij beetje (titratie, Peter Levine) weer te durven voelen, kan je starten met het verteren van moeilijke ervaringen en kan je langzaamaan helen.
(Natuurlijk ‘wist’ ik dit ergens al, maar het lijkt wel alsof ik iedere keer op een net iets diepere en doorleefde laag begrijp hoe het werkt!)
If more and more people can start living this part of nature that we call the body in a sustainable way, then more and more systems in the wider world will also be able to live sustainably. (…)
That means that sustainability starts with me.
Persoonlijke praktijken en het zelf als instrument
Als je bewuster met groepen wil werken, wil aanvoelen wat er leeft in de onderstroom, spanningen snel wil detecteren, rustig en aanwezig wil blijven in een moeilijk gesprek of wanneer je verbindende dialogen in een conflictueus veld wil faciliteren, dan ben je zelf een hele belangrijke factor in dit werk.
Persoonlijke, belichaamde praktijken vormen een cruciaal onderdeel van de modules in het traject Peaceful Rebel.
Naast inzichten en concepten, methodieken en vaardigheden, ben je zelf, in je professionele rol, een belangrijke hefboom van groei en verandering!
En dat instrument vraagt oefening en onderhoud.
Nieuwsgierig? Kijk eens naar het programma van de modules.
Inspiratie: onder andere Thomas Hübl, 2 februari 2025, Mystic Café
Copyright 2025 © Silvia Prins. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Dank om me hiervan op de hoogte te stellen.