Hoe heb jij de zomer ervaren?
Het is een merkwaardige zomer geweest. Een zomer met extremen in de natuur ten gevolge van de klimaatopwarming: overstromingen, bosbranden, voor de eerste keer regen in Groenland.
Door Corona leken we een beetje vergeten dat er zich ondertussen een sluipend drama afspeelt dat steeds meer zichtbaar wordt. De klimaatopwarming dient zich aan op onze stoep.
Overal waren de problemen zichtbaar. In mijn straat stonden een 20-tal huizen onder water. Mijn dagelijkse wandelpad was omgetoverd tot een kolkende rivier. Toen ik in augustus nietsvermoedend ging wandelen in de Eifel, werd ik onverwachts geconfronteerd met versperde wegen, weggespoelde dorpskernen, gesloten pompstations, mensen die hun huis verloren waren en in mijn hotel onderdak hadden gevonden. Ook grote solidariteit, net als in ons land. Het meer dat op de stafkaart van de bergen in Aosta stond, bleek opgedroogd te zijn.
De zorgeloze, zonovergoten zomer – na een periode van opsluiting en beperking – bleef helaas uit. Openlucht films vielen in het water. Terrassen stonden er troosteloos bij. Scoutskampen spoelden weg. Door het druilerige weer bleef de nieuwe parasol ingepakt in mijn tuinkot staan…
De urgentie neemt voelbaar toe. Het wordt steeds moeilijker om te denken dat we verder kunnen leven zoals we gewend zijn. De valkuil van de wanhoop, de kop in het zand of de nonchalance staat wijd open.
Ik heb deze zomer veel onrust in mijn lijf gevoeld. Een zekere beklemming. Herken je dat?
Tussen wanhoop en veerkracht
Ik zie – misschien verrassend – een parallel met het werk dat ik in organisaties doe. Daar gaat het ook over over onwenselijk, disfunctioneel gedrag, onzekerheid en spanning en een grote noodzaak om samen uit de comfortzone en in beweging te komen.
In moeilijke samenwerking worden mensen ook uitgedaagd om:
- bewust met stress om te gaan, zodat ze er niet onderdoor gaan
- uit de defensiviteit te blijven (bv kop in het zand; beschuldigen; mentaal afhaken; minimaliseren) en een bewuste respons te geven in situaties van dreiging en onzekerheid
- hun eigen aandeel in een scheef gelopen situatie onder ogen te zien en bereid zijn om te veranderen
- in de situatie te blijven, in plaats van zich af te scheiden of zich terug te trekken
- te voelen wat er te voelen is, zodat ze niet afgestompt of onverschillig worden (sensitiviteit)
- verantwoordelijkheid voor hun gedrag te nemen en binnen hun cirkel van invloed bewust te handelen
- alert, veerkrachtig, moedig en wijs met uitdagende situaties om te gaan in het dagelijks handelen.
Het citaat hieronder raakte me toen ik het vorig jaar las. Het legt voor mij het verband tussen hoe we in de wereld staan en wat er nodig is om collectief geraakt te worden, wakker te worden en in beweging te komen.
Hoe omgaan met de problemen die op ons afkomen, zonder overweldigd te worden?
Hoe uit de klauwen van de wanhoop en (klimaat)depressie blijven?
Hoe werkelijk in beweging komen (terwijl iedereen weet dat er niets zo moeilijk is als gewoontes veranderen) en kleine stapjes zetten?
Op welke manier een steentje bijdragen en impact ervaren binnen je cirkel van invloed?
“(…) one of the reasons that aggression and conflict so quickly precipitate to violence is that we’re out of touch with our bodies. (…)
When we’re out of touch with our bodies we can no longer feel. When we can’t feel we’re unable to feel others, and all other life.
When this occurs compassion is compromised and doing harm comes more easily to us.
This anesthesia of feeling has now become an emotional plague that threatens our social and environmental fabric.”
(Richard Strozzi-Heckler)
Copyright 2021 © Silvia Prins. Alle rechten voorbehouden. Artikelen of delen hieruit mogen elders gepubliceerd worden, maar alleen op o.v.v. het copyright en de naam van de website. Dank om me hiervan op de hoogte te stellen.
Foto’s: Silvia Prins