een terugblik in dankbaarheid

Ongeveer 9,5 jaar hebben we van zijn gezelschap mogen genieten. Onze Nacho. Een  stoere Finse Lappenhond met een zacht karakter. Officieel droeg hij de Finse naam ‘Nalli’ , wat – heel toepasselijk – teddybeer betekent.

Jaren eerder hadden we tijdens een reis in Italië een bijzondere ervaring met een border colli gehad. Sindsdien wilden we allemaal graag een hond. Zodra het praktisch mogelijk was – met werk, verbouwing, kinderen oud genoeg om mee voor hem te zorgen – was het eindelijk zover.

Nacho was een verbindende factor in ons gezin. Een bron van plezier. Het is opvallend hoe gelukkig de kinderen kijken op de foto’s in het gezelschap van hun hond.

Hij was een steun en toeverlaat in moeilijke momenten. “Nacho is de enige die mij echt begrijpt”, zei een van mijn kinderen eens. En misschien is dat wel waar.

Er is zoveel om dankbaar voor te zijn

Nacho bood me structuur en stabiliteit in mijn drukke leven. Een reden om op tijd thuis te zijn. Heerlijk om bij het thuiskomen onvoorwaardelijk enthousiast begroet te worden.

Het fijne van een hond is dat je niet moet nadenken over wandelen of niet? Je gààt gewoon. Weer of geen weer. Zo kom je elke dag buiten en maak je alle seizoenen bewuster mee.

Dagelijkse rondjes in de buurt, eindeloos veel wandelingen, lange tochten. Ik kwam altijd moeiteloos aan mijn 10.000 stappen. Tijdens Corona was hij ook een legitieme reden om buiten te mogen komen.

Tijdens mijn dagelijkse wandelingen leerde ik heel wat mensen in de buurt kennen. Dat zorgde voor leuke babbels met mensen die ik anders voorbij zou zijn gelopen. Hij was een katalysator voor sociale contacten.

Door een hond te hebben kwam ik veel in de natuur. Dat was een eenvoudige manier om mijn zenuwstelstel te reguleren en contact met mijn lichaam te hebben. Hierdoor kon ik ook de emotionele zwaarte van mijn werk verteren.

Na een ochtendwandeling, als ik kon voelen dat het écht niet ging, heb ik af en toe een klant gebeld om een opdracht uit te stellen. Nacho heeft me op deze manier jarenlang behoed voor een burn-out.

Zoveel jaar intens samen doet wel wat. Voor wie geen hondenmens is, is het bijna niet uit te leggen. Het is bijvoorbeeld wonderlijk hoe hij elke gemoedsgesteldheid feilloos aanvoelde. Iemand zei: “Jullie lijken perfect afgestemd op elkaar.”

Maatje & Co-regulator

De laatste maanden zorgde ik alleen voor hem. Een klant in Nederland zei: “Neem je hond toch gewoon mee!”. Dat deed ik dus. Wij naar Texel met het busje. Eerst wat rondtoeren en kamperen bij de boer. Daarna lag hij 3 dagen rustig in de kring tijdens de groepsgesprekken, alsof hij nooit anders gedaan had.

Hij was ook op een rustige en zachte manier aanwezig tijdens de driedaagse groepsdynamica in februari. Ook tijdens een aantal dagen van de opleiding bemiddeling aan de UCLL was hij erbij. “We hebben een nieuwe co-trainer”, luidde het.

De aanwezigheid van een hond doet iets in een groep. Zeker als het wat spannend is.

Tijdens het examen bemiddeling gebeurde er iets heel bijzonders. De kandidaten speelden een rollenspel over een burenruzie. De casus had ik geschreven, geïnspireerd door onze buurhond Paco. Tijdens het rollenspel ging Nacho spontaan naast de vrouw zitten die mijn buurvrouw speelde (zie foto). Alsof hij voelde dat dit over zijn leefwereld ging…